Афсонаи даҳшатангези ДОИШ: вабо ба хонаи шумо!

Душанбе, 21.09.2016 / АМИТ «Ховар» /. Соли 2015 аз ҷониби Палатаи иҷтимоии ФР ҳамроҳ бо бунёди сулҳи Русия, Маркази зиддитеррористии ШДМ ва Шӯрои муфтиёти Русия дастури махсус барои ҷавонон- «Афсонаи даҳшатангези ДОИШ» чоп гардид. Дар он мавод оид ба усулҳои созмонҳои террористӣ, аз ҷумла «Давлати исломӣ» (ДОИШ) ва мухолифат бо ифротгароии байналмилалӣ ҷамъ оварда шудааст. Муҳтавои дастурамал одамонро бо далелҳои қабул ва усулҳои ҷалбкунӣ ба доми худ аз ҷониби намояндагони ҷараёнҳои террористӣ ва экстремистӣ дар Русия ва хориҷи кишвар ошно месозад. Дар он ба хонандагон ва падару модарон нақл мекунанд, ки онҳо чӣ тавр ба таъсири ҷалб ба сафи исломиҳо бояд муқобилият нишон дода, ба масъалаи чӣ гуна муайян намудани майли кӯдак ба идеологияи исломӣ таваҷҷуҳи зиёд зоҳир намоянд. Дар китоби мазкур ҳикояҳои ҳақиқӣ ва нақлҳои одамон, ки роҳҳои истихдомро дар марҳилаҳои гуногун аз сар гузарондаанд, барои муносибат бо такдири инсон аз тариқи созмонҳои идеологӣ, аз ҷумла- ДОИШ намунаи зинда мебошанд, нашр гардидаанд. Дастур дар байни донишҷӯёни рус паҳн карда мешавад.
Дар ин ҷо аз дастурамали таълимӣ-методии «Афсонаи даҳшатангези ДОИШ» ҷанбаҳои муҳим, зарурӣ, лаҳзаҳои дорои маърифатро оварда, ба наврасон ва падару модари онҳо маслиҳат медиҳем. ки бо матни пурраи он шинос шаванд.
«Суфи сафед дар парчамҳои сиёҳ, пешгӯиҳо аз китобҳои қадим, динорҳои тиллоӣ ва регҳои милт-милткунанда: ДОИШ бо такя ба асотир ва қаҳрамонӣ худро ошкор мекунад. Барои мисол, парчамҳои сиёҳро дар асрҳои миёна ҳам дар Аврупо ва дар ҳам дар Русия он ҷое насб мекарданд, ки вабо, яъне «марги сиёҳ» ҳукмфармоӣ мекард. Лаънати сахттарин ин буд: «вабо ба хонаи шумо». Донишманди асримиёнагии исломӣ Нуаайма ибн Ҳаммад ал-Марзавӣ «Ал-Фитан» («Смута») дар китоби худ овардааст: «Ҳамин ки шумо парчамҳои сиёҳро дидед, ҳатман хонаҳои худро тарк накунед. Ба замин афтода, дасту поятонро наҷунбонед. Одамоне хоҳанд расид, ки аз қабилаи заиф буда, арзиши таваҷҷуҳи шуморо надоранд. Дилҳояшон ҳамчун оҳан сахт аст. Дороиву мулк — ҳамаи он чизест, ки онҳо мехоҳанд. Онҳо уҳдадориҳои худро иҷро накарда, ақидаи устувор надоранд. Онҳо ба ҳақиқат даъват мекунанд, ҳарчанд худашон ҳақиқатҷӯ нестанд. Онҳо бо лақабҳои зишт ба якдигар муроҷиат намуда, номҳояшон аз номҳои шаҳру деҳоте, ки аз он ҷо баромадаанд, гирифта шудаанд. Мӯйҳои онҳо монанди мӯйҳои занон дароз аст. Замоне мерасад, ки миёни онҳо низоъ бармехезад ва ниҳоят ҳақиқат барқарор хоҳад шуд».
Ҳар ду матн одамонро ҳушдор медиҳад, ки хонаҳои худро тарк накунанд, то бо иблис ё «қабилаи заиф», ки ҷангиёни имрӯзаи ДОИШ ро ба ёд меорад-мӯйҳои дароз, номҳои мисли«Ал-Бағдодӣ» (яъне «зодаи Бағдод»), «Ал-Зарқавӣ» («сокини Зарқа», шаҳр дар Урдун) ё «Ал-Тунисӣ» («тунисӣ») бархӯрда, ба бадбахтие гирифтор нашаванд. Онеро, ки онҳо худашон ҳақиқатҷӯ нестанд, солҳост, ки мусулмонони тамоми ҷаҳон тасдиқ мекунанд ва даъват менамоянд, ки ин гурӯҳ «давлатӣ исломӣ» ном ном бурда нашавад. Ривоятҳо ва рамзҳо барои ДОИШ муҳиманд: бо такя ба хилофат, ки дар тулӯи ислом ҳукмрон буд, террористон кӯшиш мекунанд ба лоиҳаи «хунин»-и худ тобиши пурмаъноӣ ва «қонуният» диҳанд. Одамкушӣ ва дигар ҷиноятҳоро онҳо гӯё, ки интихобӣ анҷом медиҳанд, вале дар асл кӯшиш мекунанд, ки дар замони мо муҷаддадан тартиботи асримиёнагиро ҷорӣ намуда, вақт ва пешрафтро нигоҳ доранд. Оне ки ДОИШ аз технологияҳои имрӯза истифода мебарад, ҳанӯз аз талоши ӯ барои рушд шаҳодат намедиҳад. Ин ё роҳи эҷоди-сифати баланд барои муборизони нав, ё воситае бар зидди фирорҳост. Агар касе ҳам битавонад фирор намояд, ДОИШ дар интернет навори видеоии ҷиноёти пештар содиршударо мегузорад. Ва ҳеҷ ниқоби сиёҳе наметавонад наҷот диҳад, махсусан агар вақте ки аз навор модароне бо умеди дарёфти фарзандони бедараки худ дидан кунанд.
Пояи ин биҳишти рӯи замин идеологияест, ки бар тафсири ғалати Қуръон ва китобҳои дигари муқаддаси ислом, куштор, ғуломӣ ва ғоратгарӣ бунёд гардидааст. Марги беҳудаи одамон ҳамчун шаҳодати сарбурӣ, пирӯзӣ бар душман (ҳарчанд душман журналисти бесилоҳ, имоми норозӣ, масеҳӣ ё эзид аст), нишон дода шуда, фурӯши одамон- кори на танҳо қонунӣ, балки адолат аст.
Пешвоёни ДОИШ мутмаинанд, ки либоси сиёҳ, ришҳои расида, ангуштони ишоравии бо таҳдид баландшуда ва нутқ дар маросими мотам- андозаи муаррифии ягона ва умумии худ ва ақоиди худ мебошад. Барои он касе, ки ба ин чизҳо бовар намекунад ва кӯшиш мекунад ақидаи худро пешниҳод намояд ё ақаллан ақидаи каси дигарро изҳор намояд- ҳукми қатл пешбинӣ шудааст.
ДОИШ дорои сарчашмаҳои зиёди даромади дохилӣ ва хориҷӣ мебошад. Дар сарзаминҳои тасарруфшуда гурӯҳ ба ихроҷи нафт, одамфурӯшӣ машғул буда, далелҳои сохтаро фурӯхта, бо андозу боҷ озмоиш мекунад- барои имони нодуруст боҷ ҷорӣ шудааст. Аз берун ҳамёни ДОИШ аз фондҳои башардӯстонаи зиёди кишварҳои халиҷи Форс, ки ҳадс мезананд маблағҳояшон ба куҷо меравад, вале онро ошкоро эътироф намекунанд, пур мешавад. Қиссаҳои каму беш воқеие вуҷуд доранд, ки ДОИШ дар Ғарб, бавижа ИМА бо интиқоли маблағи ҳангуфте ба ҳисоби гурӯҳ пуштибонӣ мешавад. Дар сурате, ки террористони пешрафта асъори виртуалии биткойнро озмоиш мекунанд, пайгирии воридоти молии онҳо ғайриимкон аст. Айни ҳол асъори асосии ДОИШ на пул, на нафт ва арзишҳо, балки ҳаёт ва истеъдоди инсонҳост, зеро барои гаравгонҳо метавонанд фидя бигиранд, ё дар сурати нокомӣ онҳоро чун ҳадафҳои зинда барои ҷазои ҳукми қатл истифода мебаранд. Соҳибони ғуломони мард ва зан ҳеҷ уҳдадорие надоранд, вале барои ба асорат гирифтан баҳона зиёд аст: имон ва хун, ҷинс, синну сол … Бо истеъдод ҳам чун бо минтақаҳо ва аҳолии ишғолшуда ҳар коре хоҳанд мекунанд. Мантиқ сода аст: танҳо «соҳибон» тасмим мегиранд, ки барои«хилофати бузург» чӣ беҳтар аст, бинобар ин идомаи ҳаёти мутахассисони дараҷаи олии кирояшудаи ДОИШ-ро эҳтиёҷоти лаҳзаинаи пешвои «давлат» муқаррар мекунад. Ва он гоҳ на истеъдод, на салоҳият ва ё садоқатмандӣ наҷот дода наметавонанд.
Агар террористон фаъолияти худро ба ҳамин минвол идома диҳанд, он гоҳ дар сарзамини куҳанбунёди муқаддас, ки сарчашмаи тамаддуни башарист, ягон ёдгорӣ, ё муҳофизаткунандаи забон ва урфу одати маҳаллӣ боқӣ намемонад. Мутахассисоне, ки худро довталабона ба ихтиёри ДОИШ супоридаанд, имконияти барои худ кор карданро аз даст дода, барои ҷаллодон ва ё шайхони араб, ки сарватманданд, кор мекунанд.
Ба ҷои таҳкурсии воқеии дин ба навқабулшудагон ақидаи фосиқона, ки бар зӯроварӣ бунёд ёфтааст, пешниҳод мешавад ва ҳарчӣ бештар дар китобҳо ва мақолаҳои тавсияшуда даъват барои «ҷиҳод» ва тоза кардани коинот зиёд бошад,ҳамон андоза эҳтимоли аз сӯи гурӯҳҳои террористии исломӣ бархестани он зиёд аст.
Баъд аз мавриди таваҷҷуҳ қарор гирифтан, истихдомкунанда оид ба шахсият ва хислати навқабулшуда хулосаҳои лозимӣ бароварда, «ҷойҳои заиф» -и ӯро пайдо карда, мушкилотро ошкор мекунад. Ин маълумот барои эҷоди вобастагии амиқтар барои худаш ва гурӯҳаш, ҳамчунин дар сурати зарурат барои таҳдид истифода бурда мешавад.
Баъди тафтиш пешниҳоди сафар ба ҷойҳои дур барои «ғасби ҷаҳон» равон карда мешавад. ДОИШ расман даъват намекунад, чун аз замони тамос бо истихдомкунанда қурбонӣ аллакай дар фаъолияти гурӯҳҳои ҷалбшуда чун узви он аст.
Ба ибораи дигар, розигии расмии ДОИШ барои он касе, ки ӯро моликияти худ меҳисобад, талаб карда намешавад.
Тарҷумаи Манзар Боева