نماینده پارلمان اروپا تأثراتش را در باره رئیس جمهوری تاجیکستان حکایت کرد

هیئت رسمی پارلمان اروپا در مورد همکاری با کشورهای آسیای مرکزی اوایل ماه نوامبر به دوشنبه تشریف آورده بود. بنیان‌گذار صلح و وحدت ملی – پیشوای ملت محترم امامعلی رحمان، رئیس جمهوری تاجیکستان با نماینده اروپا دیدار و گفتگو کردند.

در جریان ملاقات مسائل همکاری بین پارلمانی، و دیگر مسائل مربوط به اقتصاد و امنیت بحث و بررسی شده بود.

آندری مامیکین، عضو هیئت نمایندگان پارلمان اروپا از کشور لتونی در صفحه فیسبوک خود در باره این ملاقات و چگونگی بیرون شدن این ملاقات رسمی از چهارچوب قطعی پرواکلی چنین حکایت کرده است:

“تاجیکستان، دوشنبه. در دو سال اخیر من به این کشور دومین بار آمدم.

و این دومین دیدار و گفتگوی من با سرور دولت، جناب عالی امامعلی رحمان، رئیس جمهوری تاجیکستان بود. صحبت با جناب رئیس جمهور بر عوض 40 دقیقه تاییدشده دو ساعت ادامه کرد.

رئیس جمهور دستور دادند، که به تالار نقشه بیارند و در باره موانع فیزیکی و دیپلوماتیک برای آسیای مرکزی مفصل حکایت کردند. من بار دیگر به اندیشه افتادم: وقتی جناب امامعلی رحمان مسائل سیاست خارجی را بررسی می‌کنند، این همه وقت جالب است، هرچند اگر تمامی این از بروکسل به طور دیگر مشاهده می‌شود.

اینک، تاجیکستان دارای اقتدار بزرگ تا کنون استفاده ‌نشده می‌باشد و برای این توسط افغانستان و پاکستان صادر نمودن معادن سهلتر است. از این جا تا قراچی – بزرگترین بندر در آسیای جنوبی 1.400 کیلومتر امتداد دارد. ولی تا زمانی که در افغانستان “طالبان” هستند، استفاده از این مسیر مشکل خواهد بود.

در جریان صحبت با رئیس جمهوری تاجیکستان مسئله دیگر – مقابله با فقر، که به نقشه استراتژی ملی توسعه تاجیکستان تا سال 2030 وارد شده است، توجه مرا به خود جلب کرد.

هرچند کمی پایین هم باشد، اما میزان زندگی در تاجیکستان (زمانی جمهوری فقیرترین و بی‌اعتبار سابق اتحادیه شوروی) بهبود می یابد. می‌توانم از روی نتایج چند روز دو سال قبل در شهر دوشنبه گذرانده‌ام و حالا ملاحظه نمایم: آن زمان نامنظمی نیروی برق در مهمانخانه “سیرینا” دیده می‌شد، حالا دوشنبه با نیروی برق کاملا تأمین است. تمام قلمرو جمهوری، حتی موضع های، که دو سال قبل کاملا از نیروی برق محروم بودند، با برق تامین هستند.

از جیبم سکه نقرگی خاطروی به راینیس و آسپاز بخشیده شده را بیرون کردم. سیمای حیرت‌انگیز کارمند پروتکالی را می‌بینم: در تاجیکستان به رئیس جمهوری مستقیما هدیه دادن قابل قبول نیست، تنها توسط پروتکلی. و من فکر می‌کنم: “هرچه بادا باد”!

اما من سیمای رئیس جمهوری تاجیکستان را نیز می‌بینم: البته، توجه به آن کس خوش آمد و در باره لتونی بسیار سخنهای گرم و صمیمی گفتند.

در این جا آخرین مانعه پروتکلی برهم می‌خورد: رئیس جمهوری تاجیکستان به زبان روسی گذشتند (تا این لحظه با زبان تاجیکی توسط ترجمانشان به انگلیسی صحبت می‌کردند). و در نزد من امامعلی رحمان همچون انسان می‌مانند. آن کس ناگهان حکایه کردند، که چرا روز مولودشان را دیگر دوست نمی‌دارند. در روز مولود آخرین پس از چند ساعت وداع برادر بزرگ رئیس جمهوری تاجیکستان از دار دنیا رحلت کردند. “ما با برادر بیش از برادر بودیم و تمام آوان کودکی زیر یک کورپه می‌خوابیدیم…”، -گفتند رئیس جمهوری تاجیکستان. در این لحظات این سخنان بسیار صمیمانه بودند.

من بار دیگر مطمئن می‌گردم، که تمامی سیاستمداران بزرگ در مسافه نزدیک همیشه آدمان بزرگند.

این کار مرکب است: رئیس جمهوری تاجیکستان بودن – در کشور واقع در منطقه دشوار. ناگفته نماند، که چند ده‌ساله‌ها پی هم امامعلی رحمان ساعت 4 صبح از خواب بلند می شوند، تا کار را از ساعت 6- صبح آغاز نمایند. و یکایک وزیران می‌داند، که رئیس جمهوری می‌تواند به وی قبل از طلوع آفتاب تماس بگیرد  و وزیر باید به هر یک سؤال رئیس جمهوری پاسخ گوید.