ПАЁМИ ШОДБОШИИ Президенти Тоҷикистон, Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба муносибати иди Қурбон

Ҳамватанони азиз!

Ҳамаи шуморо ба муносибати фарорасии иди Қурбон самимона табрик мегӯям ва ба хонадони ҳар фарди кишвар сулҳу оромӣ, рӯзгори обод ва файзу баракат орзу менамоям.

Иди саиди Қурбон дар қатори дигар маросиму ҷашнҳои милливу давлатии мо аз ҷумлаи суннатҳои эътиқодиву динии халқамон маҳсуб меёбад ва дар марҳалаи давлатдории навини миллиамон ҳамчун мероси пурарзиши фарҳангӣ гиромӣ шуморида мешавад.

Яъне аз солҳои аввали соҳибистиқлолӣ мардуми Тоҷикистон имконият пайдо карданд, ки ҷанбаҳои созандаи маросиму анъанаҳои динӣ, махсусан, тарғиби дӯстиву муҳаббати байниҳамдигарӣ, бахшидани якдигару аёдати беморон, дастгирии ятимону маъюбон ва муҳтоҷону камбизоатон ва дигар суннатҳои некро густариш дода, маросиму ойинҳои эътиқодии худро дар фазои сулҳу оромӣ ва суботи сиёсӣ дар ҷомеа, таҳкими ваҳдати миллӣ, рушду ободии Ватан ва осоиши ҳар хонадони кишвар таҷлил намоянд.

Воқеан, дини мубини ислом саршор аз ғояҳои олии инсондӯстӣ, меҳру шафқат ба ҳамдигар, хайру эҳсон, муомилаву муоширати нек, ахлоқи ҳамида ва илму маърифат буда, дар ташаккул ва такомули ахлоқиву маънавии инсон нақши арзишманд дорад.

Анҷом додани амалҳои нек ва дароз намудани дасти саховату ҳиммат ба ниёзмандон аз ҷумлаи амалҳоест, ки Худованд барои онҳо ба шахсони саховатманд подошу аҷри зиёд фармудааст.

Хайру садақа ба ятимону маъюбон, оилаҳои бесарпарасту камбизоат ва ниёзмандон аз ҷумлаи амалҳои савобе мебошад, ки анҷом додани он аз ҷониби Пайғамбари ислом низ борҳо таъкид шудааст.

Фарҳанги ислом беҳтарин арзишҳои маънавию ҳаётӣ, ба монанди омӯзиши илму маърифат, покизагиву накӯкорӣ, заҳмати созандаву ободгарона, дӯстиву рафоқат ва таҳаммулгароиро талқин карда, аҳли ҷомеаро ҳамеша ба иҷрои амалҳои нек ҳидоят менамояд.

Қобили зикр аст, ки анҷом додани аъмоли хайру башардӯстона дар байни мардуми мо торафт вусъат пайдо карда, шахсони ҳимматбаланду саховатпеша дар арафа ва рӯзҳои таҷлили маросими суннатӣ, аз ҷумла иди Қурбон ва рӯзҳои дигар низ ба бепарасторон, муҳтоҷону барҷомондагон ва шахсони камбизоат кумак карда, бо ин амали хайру башардӯстонаи худ соҳиби савоби зиёд мегарданд.

Тибқи фармудаҳои шариати ислом анҷом додани корҳои хайр ва амалҳои неки инсонӣ, ки дар тақвияти тан ва рӯҳи инсон нақши муассир доранд, амри муҳим аст.

Бояд зикр кард, ки дӯстиву муҳаббат, ваҳдату таҳаммулгароӣ ва аъмоли хайр асли дини исломро ташкил медиҳад.

Паёмбари ислом дар ин бобат фармудааст: «Вақте инсон аз дунё меравад, ҳамаи амалҳои вай қатъ мегарданд, ба ҷуз се амали ӯ, ки подош ва аҷри он баъд аз маргаш низ барояш мерасад.

Аввалан, садақа, яъне корҳои хайре, ки инсон дар ҳаёти худ барои манфиати мардум анҷом дода бошад, сониян, донише, ки баъд аз худ гузоштааст ва саввум тарбияи фарзанди солеҳе, ки дуои хайр кунад”.

Бинобар ин, ҳамаи мову шумо бояд тамоми саъю талош ва ғайрату ҳиммати худро ба корҳои созандаву ободгарона, дӯст доштани Ватан, кӯшишу талош барои пешрафту осоиши он, таҳкими истиқлолу озодӣ ва пояҳои давлатдории миллӣ равона сохта, дар амри хайри дар рӯҳияи дӯстиву бародарӣ, худогоҳиву худшиносӣ ва ватандӯстиву ватанпарварӣ тарбия кардани ҷавонон саҳмгузор бошем.

Дини ислом, сарфи назар аз мансубияти милливу иҷтимоӣ, нажод ва дину мазҳаб, одамонро ҳамеша ба ваҳдату ҳамгироӣ, муносибати неку хайрхоҳона ва ҳамкории созанда даъват менамояд.

Аз ин нуқтаи назар, бояд дар байни ҳамаи қавму миллатҳои ҷаҳон равобити неку ҳасана барқарор бошад ва онҳо ба ҳамдигар дар ҳалли мушкилот кумак расонанд.

Бахусус, муқовимат бо коронавирус, ки имсол ба мушкилоти ҷиддитарини ҳаёти аҳли башар табдил ёфтааст ва пешгирӣ кардани сирояту паҳншавии минбаъдаи он қарз ва вазифаи шаҳрвандии ҳар як инсон мебошад ва ҳар як фард бояд вазифаи худро бо мақсади ҳифзи солимии ҷомеа софдилона иҷро намояд.

Бинобар ин, дар айёми таҷлили иди саиди Қурбон қоидаву тавсияҳои Вазорати тандурустии мамлакат ва дигар санадҳои аз тарафи Ҳукумати мамлакат бо мақсади пешгирӣ намудани густариши сирояти коронавирус қабулшударо қатъиян риоя кардан бевосита ба манфиати мардум, саломативу ҳаёти ҳар як шахс ва ҳам мутобиқ ба ҷавҳари таълимоти башардӯстонаи дини ислом мебошад.

Дар чунин давраҳои мушкил мардум бояд нисбат ба ҳар вақти дигар эҳтиёткору ҳушёр бошанд, ба риояи қоидаҳои беҳдошти шахсиву ҷамъиятӣ эътибори ҷиддӣ диҳанд, ба ҳамдигар, аъзои оила, хешу табор, наздикону ҳамсояҳо меҳрубониву ғамхорӣ зоҳир намоянд ва хусусан, дастгирии ятимону маъюбон, камбизоатҳо ва оилаҳои азодорро фаромӯш накунанд.

Бори дигар, ҳамаи ҳамватанони азизро бо фарорасии иди Қурбон табрик гуфта, ба хонадони ҳар як фарди Ватан тандурустӣ, осоишу оромӣ ва саодати рӯзгорро орзу менамоям.

Иди саиди Қурбон муборак бошад, ҳамватанони азиз!