تاجیک و ازبک دو ملتی که تمامی ارزشهای اخلاقی، آداب و جشن و مراسم به هم مشابه دارند

بنیان گذار صلح و وحدت ملی – پیشوای ملت محترم امامعلی رحمان، رئیس جمهوری تاجیکستان روز 17 اوت در چارچوب سفر دولتی در شهر تاشکند گفتند: همسایه بودن تاجیکان و ازبکها، در یک محیط جغرافی زندگی کردن و از یک منبع آب نوشیدن آنها حکم تقدیر می‌باشد.

پیشوای ملت محترم امامعلی رحمان ضمن سخنانی در مراسم آغاز برنامه “شام دوستی” بیان داشتند که احساس عالی دوستی، برادری و جانبداری ار اقدامات یکدیگر اساس های تاریخی  مناسبات بین ملت های ما می‌باشند که طول قرن ها از نسل به نسل منتقل شده اند.

قهرمان تاجیکستان، ارباب سیاسی و دولتی، مورخ برجسته، آکادمسین باباجان غفوراف، مؤلف کتاب “تاجیکان” در نیمه دوم قرن گذشته نوشته بود: “چنان که ازبکان از ثروت مدنی ملت تاجیک بهره‌مند می‌گردیدند، همین طریقه، تاجیکان نیز از کامیابی های مدنیت ملت ازبک فیض‌یاب بودند و ویژگی های مدنیت مادی، عرف و عادت، صنعت و هنرهای ملت تاجیک و ازبک بحدی نزدیک اند که گاها در بین آنها فرق گذاشتن ممکن نمی‌شود”.

در کتاب “تاجیکان” نوشته شده است که دوستی علیشیر نوای و عبدالرحمان جامی تمثال درخشان دوستی دو ملت برادر – ازبک و تاجیک است که تاریخ آن به قدیمترین زمانها می‌رسد.

آکادمسین عبدالجبار رحمانزاده در مطلبی نوشته است که میر علیشیر نوای در بیشتر آثارش، از جمله “خمست المتحیرین”، “مجالس النفایس”، قصیده “تحفت الافکار” و چند داستان “خمسه” بزرگی و فضیلت استادش عبدالرحمان جامی را ذکر نموده، به او اخلاصمندی زیاد داشتنش را با اصرار تأکید کرده است. همچنین، در پیروی  استادش در ده غزل نظیره جوابیه نوشته، از جانب مولانا جامی بهای بلند گرفته است.

رحمانزاده همچنین نوشته است که مولانا عبدالرحمان جامی نیز نسبت به میر علیشیر نوای نظر نیک و صداقت و صمیمیت داشته، خصلت های نیک و پسندیده او را در رساله “نفحات الانس”، چند داستان “هفت اورنگ” و اشعار دلکش خود تأکید کرده، به هنر ایجادی و اندیشه‌های فلسفی و عرفانی وی بهای بلند داده است.

باید گفت که روابط گوناگونجنبه ملت تاجیک و ازبک از دوران قدیم سرچشمه گرفته، تا به دوران ما رسیده اند و امروز محض با تلاش و هدایت های امامعلی رحمان و شوکت میرضیایف، رهبران عالی دو کشور باز هم تقویت یافته‌اند.