همصدای پیشوای ملتیم!!! یا آهنگ همدلی با مردم قهرمان پنجشیر

دوشنبه، 10.09.2021 /”خاور”/. امروز، به عنوان یک تاجیک میهن دوست، مفتخرم که رئیس جمهور کشورمان محترم امامعلی رحمان با شجاعت خاص خود، در دفاع از تاجیکان افغانستان صحبت کردند. چرا همه بجز یک یا دو نفر این نسل کشی را بی طرف و بی صدا تحمل می کنند!؟ چگونه این تحقیر را تحمل خواهند کرد؟ چرا این ابرقدرت ها امروز بی صدا از طالبان حمایت می کنند؟ اگرچه آنها با اقدامات و سیاست های خود موافق نیستند، حتی اگر این جنبش در کشورهای آنها ممنوع است؟! این سوال چندین سوال بی پاسخ دیگر نیز در پشت خود دارد. از این گذشته، اصول دولت طالبان کاملا مغایر با اهداف دولتی آنها است، اینطور نیست؟
اکثر ما امیدوار بودیم که با ورود طالبان، حداقل جنگ در افغانستان پایان یافته و صلح و توافق ملی دوباره برقرار می شود. اما حمله طالبان به پنجشیر این امید را از بین برد.
این نظر را شاعر مردمی تاجیکستان، کارگر ادبی “خاور” کمال نصرالله در مورد جنگ نابرابر در افغانستان بیان می کند.
نظرات کامل نویسنده در زیر آورده شده است.
پاسخ به موقع و شجاعانه رئیس جمهور تاجیکستان به عملیات شگفت انگیز طالبان، با هدف نابودی و سرکوب یک قوم، ملتی متمدن و خیرخواه – تاجیکان، بار دیگر ماهیت انسانی و میهن پرستانه رئیس جمهور ما و شجاعت و ناترسی اورا برای جامعه جهانی نشان داد. این شجاعت بود که همه ناظران بی طرف را که آب در دهان خود می گرفتند، موظف کرد. در واقع آنها در مورد حقایقی که رئیس جمهور کشورمان ارائه کردند، لال ماندند. ببینید، اگر امروز روزنامه نگار یا شخصی به دلیل عقاید در کشوری دستگیر و زندانی شود، همه سازمان های موسوم به حقوق بشر و آزادی بیان در حمایت از او ایستادگی می کنند و در رسانه های بین المللی احساساتی در میان عمومی سیاست جهان هنگامه می بردارند. اما چرا همه در برابر وقایع افغانستان و تجاوز مردم بی گناه پنجشیر، جایی که بسیاری از روزنامه نگاران تحت تعقیب و مردان، زنان و کودکان بی گناه کشته می شوند، ساکت هستند؟! این سوال عادی امامعلی رحمان رئیس جمهور کشورمان منتظر پاسخ جامعه بشری است.
اما افسوس! ما تاجیک ها نباید به امید دیگران باشیم. این ایده بارها توسط پیشوای ملت ما تأکید شده است: به دیگران امید نداشته باشید! از خودتان نمانید.
تاجیک ها مردمی هستند که هزاران سال است که به خاطر طبیعت پاک، گفتار، کردار و افکار خوب خود شناخته شده اند. مهربانی، انسان دوستی، شفقت، سخاوت، ویژگی هایی است که جلوه خاصی به تصویر انسانی تاجیک ها در جهان و تاریخ داده است.
امروز، تاجیکستان مستقل ما خانه صلح و دوستی و محل عشق به مردم است که درهای آن همیشه به روی جهان باز است.
هر جا تاجیک است، از کرامت انسانی، عدالت، سخاوت و مهربانی برخوردار است.
متأسفانه امروز این ملت خردمند و متمدن، این مردم خیرخواه و بی گناه، نیکبین و نیکخواه در افغانستان، در تنگه کوچک و معروف پنجشیر، مورد نسل کشی بین المللی قرار گرفته اند.
این ملت کوچک اما قهرمان تنها برای حفاظت از سرزمین مقدس پدران، برای محافظت از زنان، فرزندان و خانه ها، برای حفاظت از هویت و زبان ملی قیام کرده است و آنها هدف وحشیانه ارتش بزرگ چند هزار نفری طالبان و حامیان و جانبداران قدرتمند آنها قرار گرفته اند.
زبان دری، فارسی-تاجیکی که هزاران سال است علم و ادبیات مشهور جهان را ایجاد کرده است، امروز پس از ورود طالبان به سرزمین اجدادی خود، به دیگر در رسانه های رسمی خیلی کم شنیده می شود. هدف غاصبان روشن است: از بین بردن فرهنگ، علم، ادبیات و معرفت عالمشمول جهان که نه تنها ثروت ملت ما، بلکه کل جهان است.
در این جنگ نابرابر و ناعادلانه، تاجیکان پنجشیر هدف گلوله باران ناجوانمردانه قرار گرفته اند. جوانان پنجشیر افتخارآمیز و فداکارانه جان خود را فدا می کنند تا از هر یک وجب از سرزمین مقدس و مادری دفاع کنند.
اما چرا جامعه جهانی، ابرقدرت های که مدعی انسانیت، عدالت و دموکراسی هستند، این کشتار مردم بی گناه را تماشا کرده و ساکت می مانند؟ من فکر می کنم این سکوت به معنای حمایت از آنهاست. شاید مداخله آنها از سوء تفاهم و خونریزی جلوگیری می کرد. ولی آن اتفاق نیفتاد. چرا؟
پنجشیر تسلیم نمی شود! همانطور که حکیم فردوسی بزرگترش می گوید: همه سر به سر تن به کشتن خواهند داد، اما تسلیم نمی شوند. همه این ابرقدرت ها به خوبی می دانند که مردم پنجشیر بی گناه هستند، این ملتی است که برای دفاع از مرزهای خود و زن و فرزندان خود قیام کرده اند. اما طالبان و حامیان آنها با نیروی ده ها برابر بیشتر مردم بی گناه را به ناحق می کشند.
ما می دانیم که اگر این امر ادامه یابد، جوانان پنجشیر می توانند تا آخرین لحظه از سرزمین خود دفاع کنند.