ДУРДОНАИ БОМИ ҶАҲОН. Константин Симонов Хоруғро аз зеботарин шаҳрҳои олам номидааст…
ДУШАНБЕ, 7.01.2018. /АМИТ «Ховар»/. Дар кишварҳои аз ҷиҳати сайёҳӣ пешрафта як санги бузурги аз кӯҳ афтода, як дарахти бисёрсола ва ё як хонаи қадимиро низ ба таври хеле хеле ҷаззоб ба сайёҳон нишон медиҳанд. Тоҷикистон бо табиати биҳиштосо, кӯҳҳои осмонбӯсу рӯдҳои беинтиҳо ва кӯлҳову чашмаҳои мусаффояш ҳамеша таваҷҷуҳи оламиёнро ба худ мекашид ва муаррифии онҳо ба сайёҳон имрӯз таваҷҷуҳи боз ҳам бештарро тақозо менамояд. Дар ин бора шореҳи адабии АМИТ «Ховар» Мансур СУРУШ чунин пешниҳод дорад:
Алалхусус баъди он ки бо ташаббуси Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар кишвари соҳибистиқлоли мо Соли рушди сайёҳӣ ва ҳунарҳои мардумӣ эълон гардид, ташрифи сайёҳҳои аз атрофу акнофи олам ба маротиб афзуд. Шумораи онҳое, ки нияти боздид аз ҷумҳурии мо, аз ҷумла Бадахшон, ки дар он ҷо баъд аз Ҷамолунгма баландтарин дар ҷаҳон қуллаҳо, кӯли мӯъҷизаосои Сарез ва ҳайвоноту набототи камназир мавҷуданд, ҳисоб надорад. Борҳо аз забони сайёҳони хориҷӣ шунидаам, ки мегуфтанд: «Тоҷикистон аз пиндошти мо хеле зеботар будааст. Шумо одамони хушбахтед, ки дар чунин мамлакати фирдавсмонанд зиндагӣ мекунед. Ба қадри ин бояд расид».
Бархе аз меҳмонон сипас таассуроти хешро аз сайри диёри мо дар рӯзномаю маҷаллаҳо дарҷ менамоянд. Яке аз онҳо нависанда, шоир ва драматурги барҷастаи руси замони шӯравӣ, муаллифи шеъри дар солҳои Ҷанги Бузурги Ватанӣ ниҳоят машҳури «Маро интизор бош» («Жди меня»)» Константин Симонов мебошад. Ӯ солҳои 1958-1960 дар Тошканд мезист ва ба ҳайси мухбири рӯзномаи «Правда» дар Осиёи Миёна фаъолият намуда буд. Асари машҳури сегонааш «Зиндаҳо ва мурдаҳо («Живые и мертвые»)-ро дар ҳамин ҷо навиштааст.
Он солҳо Смимонов тавассути Ӯш ба Вилояти Мухтори Кӯҳистони Бадахшон сафар намуд. Бо гузашти чанде вақт ин адиби хушзавқи мушоҳидакору воқеъбин қайдҳои сафарашро дар китоби ёддоштии худ бо номи «Ҳамеша журналист мемонам» («Остаюсь журналистом»), ки нашриёти «Правда» соли 1968 чоп кардааст, ҷой додааст. Дар очерки сафариаш, ӯ аз ҷумла чунин навиштааст: «Намедонам, ки ба завқи дигарон чӣ хел бошад, аммо ба андешаи мани ҷаҳондида Хоруғ аз зеботарин шаҳрҳост».
Бубинед, ин суханонро касе гуфтааст, ки ба иқрори худаш ҷаҳондида аст ва ниёзе ба иғроқ надошт. Месазад, ки роҳбарияти маркази ВМКБ ин суханони нависандаи оламшумулро дар даромадгоҳи шаҳр бо забонҳои тоҷикию русию англисӣ ва бо ҳарфҳои калон сабт намоянд.
Боварӣ дорем, ки ин ҳам ба сокинони Хоруғ-дурдонаи Боми ҷаҳон хуш меояд ва ҳам ба сайёҳону меҳмонон муаррифнома мешавад.
Мансур СУРУШ,
шореҳи адабии АМИТ «Ховар»
Константин Симонов дар Бухоро. Соли 1960.
«Таҷлили Рӯзи Парчами давлатӣ барои баланд бардоштани ҳисси ватандӯстӣ ва бедор кардани эҳсоси ҳифзи марзу бум нақши муассир дорад», — бардошт аз ҳамоиш дар Кумитаи рушди сайёҳӣ
Донишгоҳи байналмилалии сайёҳӣ ва соҳибкории Тоҷикистон ва Донишгоҳи Чиндао Бинҳайи Чин Созишномаи ҳамкорӣ ба имзо расониданд
Дар Душанбе ҷаласаи даҳуми Шурои ҳамоҳангсози миллӣ оид ба рушди соҳаи сайёҳӣ баргузор гардид
Имконоти сайёҳии Ҷумҳурии Тоҷикистон ва Конфедератсияи Швейтсария муаррифӣ шуданд
ЭҲЁИ ҲУНАРҲОИ МАРДУМӢ. Бо Пешвои миллати фарҳангдӯст ва ҳунарпарварамон ифтихор дорем
Хатсайрҳои сайёҳӣ бо мақсади шиносоӣ бо таърихи фаъолият ва корномаи давлатсозии Эмомалӣ Раҳмон ҷамъбаст шуданд
Дар Исфара оид ба ташаббусҳои Президенти Тоҷикистон дар рушди сайёҳӣ ҳамоиш баргузор шуд
Дар Федератсияи варзиши сайёҳии Тоҷикистон ҷаласаи ҳисоботӣ – интихоботӣ доир гардид
РОҒУН-ШАҲРИ ПИСАНДИДАИ МЕҲМОНОН. Дар нуҳ моҳ беш аз 7 ҳазор сайёҳони хориҷӣ ва дохилӣ ба тамошои он омаданд
Бахшида ба Рӯзи Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон дар Душанбе хатсайрҳои сайёҳӣ ташкил гардиданд
Дар Кувайт зарфияти сайёҳии Тоҷикистон муаррифӣ гардид
Тоҷикистон ва Чин ҳамкориро дар самти сайёҳӣ тақвият мебахшанд
